Azyl w środku lasu

Kobieta jest matką prawie rocznej Amelki, która z zaciekawieniem rozgląda się po pokoju. – Mam jeszcze dwie córki. Jedna ma 10 lat i mieszka we Włoszech. Druga, 6-letnia, przebywa w rodzinie zastępczej. Mieszkałyśmy w naprawdę trudnych warunkach, ale przynajmniej byłyśmy razem – mówi pani Justyna.

„Przecież nie musisz rodzić”

Kiedy odebrano jej dziewczynki, kobieta zupełnie się załamała. – Piłam nieprzerwanie, do upadłego, bo chciałam się zabić, ale nie łykając tabletki i odchodząc bez bólu. Chciałam żeby bolało, bo w końcu nie umiałam zrobić nic, żeby zatrzymać dzieci – wspomina. Z tamtego okresu niewiele pamięta. Otrzeźwienie przyszło dopiero, kiedy w ciężkim stanie trafiła do szpitala. – Nie wiem, jak to się stało, ale podobno był to ostatni dzwonek, żeby mnie uratować. Nałóg kompletnie mnie wyniszczył – leżałam sparaliżowana i myślałam, że skoro nie umarłam, to znaczy, że muszę żyć – wspomina.

Ogromną obawą pani Justyny jest, aby jej dzieci nigdy nie wpadły w nałóg alkoholowy. – Modlę się o to każdego dnia, to jest straszna choroba – podkreśla. Po rehabilitacji opuściła szpital i postanowiła, że nie sięgnie więcej po alkohol. Odnowiła kontakty ze starym znajomym i miała widoki na nowe lepsze życie, a może nawet odzyskanie córek. – Wszystko układało się świetnie, mieliśmy plany, ale tylko do czasu. Bo kiedy dowiedział się, że będziemy mieli dziecko (Amelię – red.), natychmiast odsunął się ode mnie. A ja potrzebowałam wsparcia i miłości. Napisałam do niego, że nie dam sobie rady z dzieckiem. W odpowiedzi przyszło: „Przecież nie musisz rodzić”. To mnie utwierdziło w przekonaniu, że on mi nie pomoże i muszę jakoś sama to wszystko ogarnąć – mówi pani Justyna.

Rozwiązaniem stało się położone w sercu Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego Matemblewo i znajdujący się tam Dom Samotnej Matki. – Jestem spoza Gdańska i kiedy usłyszałam, że mam tu przyjechać, tak daleko od miejscowości, w której mieszkałam, trochę się przestraszyłam. Jednak ostatecznie dla kogoś, kto nie ma dachu nad głową, tylko zbliżający się termin porodu, była to jedyna, słuszna opcja – wspomina matka. Nie wiedziała nic o placówce, do której jedzie – oprócz tego, że jest tam dla niej i dziecka miejsce.

– Była sobota, kiedy tu dotarłam. Pamiętam, że kiedy zobaczyłam siostry zakonne, bardzo się zdziwiłam – a raczej byłam w totalnym szoku. Ale tylko przez chwilę, bo szybko uświadomiłam sobie, że znalazłam w końcu bezpieczną przystań. Zakochałam się w tym domu, w jego spokoju i bezpiecznej aurze – podkreśla. Pani Justyna jest pełna nadziei na lepszą przyszłość. – Zaczęłam staż, bo bardzo chcę wyjść stąd mądrzejsza i z doświadczeniem zawodowym. Wierzę, że uda mi się ułożyć życie tak, abym mogła utrzymać siebie i Amelkę. No i mam jeszcze wielkie marzenie – żeby spotkać się z moją najstarszą córką – mówi.

Opowieść o nowym życiu

W tym roku minie 25 lat od podpisania przez abp. Tadeusza Gocłowskiego pierwszego dokumentu umożliwiającego stworzenie w diecezji gdańskiej Domu Samotnej Matki. – Jest to miejsce interwencji w sytuacjach, kiedy zagrożone jest bezpieczeństwo matek i ich pociech – tych narodzony i tych dopiero poczętych. Dom łączy się bardzo mocno ze znajdującym się obok sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej, do którego pielgrzymują rodziny z prośbą o potomstwo – wyjaśnia ks. Janusz Steć, dyrektor Caritas Archidiecezji Gdańskiej, która od pięciu lat prowadzi placówkę razem ze siostrami kanoniczkami Ducha Świętego. Dyrektor podkreśla, że Dom Samotnej Matki jest wymierną realizacją wyzwania, przed którym staje Kościół, dotyczącego zabezpieczenia życia. – Nie tylko mówimy, zachęcamy, wskazujemy drogę, ale bardzo realnie poprzez ten dom pomagamy. Naszą misją jest prowadzenie profilaktyki i edukacji kobiet – wsparcia merytorycznego, terapeutycznego, duchowego oraz socjalnego – wymienia ks. Steć.

Zamiast przenikliwej ciszy na korytarzu Domu Samotnej Matki w Matemblewie da się słyszeć śmiech i płacz najmłodszych mieszkańców placówki. W tym miejscu panuje domowa atmosfera. – Chciałyśmy stworzyć taki rodzinny klimat, w końcu mieszkamy ze sobą – wyjaśnia s. Samuela Ciesielska, która przez 15 lat była kierowniczką Domu Samotnej Matki oraz przełożoną klasztoru. Udało się to osiągnąć, czego dowodem są matki, które w każdej sytuacji mogą zgłosić się do sióstr po pomoc. – To powoduje, że opuszcza je niepewność – przestają się bać. Dom daje poczucie bezpieczeństwa i sprzyja wewnętrznemu wyciszeniu, co pozytywnie wpływa na dzieci – tłumaczy s. Samuela.