Dziewczyna z kraju papieża

Domagoj Martić pochodzi z gorącej Dalmacji. Studiował w pięknym Dubrowniku, nie bez przyczyny nazywanym średniowieczną perłą Adriatyku. Kiedy jednak poznał Kasię, dziewczynę z Siemianowic Śląskich, był gotowy rzucić wszystko i zamieszkać nawet na końcu świata. Byle z nią.

Kasia w dzieciństwie podróżowała z rodzicami do byłej Jugosławii. Zafascynował ją ten kawałek świata. – A ponieważ nauka języków obcych nigdy nie sprawiała mi problemów, postanowiłam studiować filologię chorwacką. I dobrze wybrałam – dodaje z uśmiechem.

Poznali się, kiedy dziewczyna po trzecim roku studiów przyjechała na stypendium do Chorwacji. Po raz pierwszy spotkali się w restauracji, gdzie Domagoj pracował jako kelner. – Imałem się różnych prac – opowiada. – Pracowałem na budowie, w restauracji byłem kelnerem lub pomocnikiem kucharza, a w hotelu masażystą. W Chorwacji student nie siedzi na garnuszku rodziców, ale musi sam na siebie zapracować. \

To była prawdziwa eksplozja uczuć. I hektolitry wylanych łez, kiedy trzeba było się rozstać. W głowach młodych rodziło się pytanie: „Czy ta wakacyjna miłość ma szansę przetrwać?”.

Teściowa!

Przetrwała. Domagoj tak bardzo tęsknił za ukochaną, że już dwa miesiące później przyjechał do Polski, choć podróż z Chorwacji wcale nie była łatwa. Autobusem jechał do Wiednia, gdzie czekał dziewięć godzin na pociąg do Katowic. Wprost z rozgrzanej słońcem Dalmacji trafił na listopadowy Śląsk, gdzie właśnie spadł śnieg. A on przyjechał w letnich butach – śmieje się Kasia.

Nagły atak zimy nie ostudził uczuć Chorwata do Polki. Najbardziej stresował się spotkaniem z rodzicami Kasi. Zwłaszcza z tatą, bo jak twierdzi, w Chorwacji najważniejsze jest zdobyć aprobatę ojca dziewczyny. – Jeśli się nie spodobasz, możesz od razu się pakować i wracać do domu.

Długo ćwiczył po polsku podstawowe zwroty grzecznościowe i słówka dotyczące rodziny. – Efekt był taki, że kiedy dotarłem na miejsce, z tego stresu wszystko mi się pomieszało i do matki dziewczyny, którą znałem od dwóch miesięcy, zawołałem: „Teściowa!”.

Dziś Chorwat świetnie mówi po polsku. Z pobytu w ojczyźnie przyszłej żony przywiózł sobie podręcznik do nauki języka. Był tak zdeterminowany, że w kilka tygodni całkiem nieźle opanował trudny język polski. – Uczyłem się codziennie po trzy, cztery godziny – przyznaje. – Chciałem zrobić Kasi niespodziankę... – I zrobił! – dodaje żona. – Kiedy Domagoj przyjechał następnym razem, na imprezę urodzinową mojego taty, wszystkim w rodzinie szczęki opadły z wrażenia. Tak świetnie mówił po polsku.

Zaręczyn w Dubrowniku mogłaby pozazdrościć Kasi każda Polka. Romantyczny Domagoj oświadczył się na słynnej ulicy Starego Miasta – Stradun. Trzech kolegów trzymało wielki transparent, rozciągnięty od jednej do drugiej XII-wiecznej kamienicy. „Kasia, hoćeš li se udati za mene?” („Kasiu, czy wyjdziesz za mnie?“) – głosił wielki napis na 7-metrowej płachcie czerwonego materiału. Która dziewczyna mogłaby odmówić w takiej sytuacji? – Ten banner „produkowałem” po nocach – opowiada Chorwat. – Kupiłem trzy prześcieradła i wycinałem litera po literze, a potem naszywałem je na wielką płachtę.

Pobrali się już w Polsce. Liturgia ślubna, w kościele Świętego Ducha w Siemianowicach Śl., sprawowana była w trzech językach: polskim, chorwackim i po łacinie. Z Chorwacji przyjechał zaprzyjaźniony ksiądz. Domagoj przez 12 lat służył jako ministrant przy ołtarzu. – Kiedy daliśmy na zapowiedzi w mojej parafii, ksiądz podczas ogłoszeń zaczął czytać głośno: „Domagoj Martić żeni się z Katarsiną... z Szemia... Ssjemjanowic... E, tam! Ona jest z kraju papieża... – to na pewno jest dobrą kobietą!” – wspomina ze śmiechem.

Odtąd Kasia dla chorwackich krewnych i przyjaciół została „djevojčicu iz papine zemlje“ – „dziewczyną z kraju papieża“. Chorwaci kochają Jana Pawła II. Mają ku temu szczególny powód. Gdy kraj ogłosił niepodległość, to właśnie Watykan, jako jedno z pierwszych państw, uznał proklamację Chorwacji.